"Orły Gorskiego"

Nazwa "Orły Górskiego” nawiązuje do złotej ery polskiej piłki nożnej, która miała miejsce w latach 70-tych XX wieku, gdy polscy piłkarze pod wodzą Trenera Wszechczasów Kazimierza Górskiego wygrywali ze wszystkimi potęgami futbolowymi.

Trener klubowy.

Ukończył kurs trenerski w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie w 1952 roku oraz studia w Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu w 1980.
Trenował Marymont Warszawa (pierwsza samodzielna praca szkoleniowa rozpoczęta w 1954), trzykrotnie Legię Warszawa (1959, 1960–1962 i 1981–1982), Lubliniankę (1963–1964), Gwardię Warszawa (1964–1966), Łódzki KS (1973), greckie: Panathinaikos AO (1977–1978, Mistrzostwo Grecji), Kastorię (1979–1980), Olympiakos SFP (1980–1981 i 1983, Mistrzostwo Grecji) i Ethnikos Pireus (1983–1985).

Górski jako piłkarz.

Grał w piłkę nożną jako napastnik w zespołach: RKS Lwów, Spatrak Lwów, Dynamo Lwów, Leggia Warszawa. Nosił pseudonim boiskowy "Sarenka". Świetnie zapowiadającą się karierę piłkarską przerwały mu lata drugiej wojny śiatowej. Wystąpił w jednym meczu międzypaństwowym Polska-Dania (0-8) 26 czerwca 1948 (zagrał 34 minuty).

Przedstawienie Kazimierza Górskiego.

Kaziemierz Klaudiusz Górski urodził się w 2 marca 1991 w Lwowie, a zmarł 23 maja 2006 roku w Warszawie. Polski  piłkarz, występujący na pozycji napastnika, trener piłkarski oraz działacz.
W latach 1970–1976 był selekcjonerem reprezentacji Polski, którą doprowadził do zwycięstwa w Igrzyskach Olimpijskich 1972 oraz finału Igrzysk Olimpijskich 1976, a także srebrnego medalu (III miejsce) na Mundialu 1974. Po zakończeniu pracy z drużyną narodową prowadził – z sukcesami – kluby w Grecji m.in. Panathinaikos AO i Olympiakos SFP; z oboma wywalczył mistrzostwo kraju. Od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN. W latach 1991–1995 był prezesem związku. W plebiscycie "Piłki nożnej" został uznany za najlepszego polskiego trenera XX wieku.